Śmierciożercy

Nollie.

To było obrzydliwe, ona prawie zdradzała tego swojego Rudolfa {biedny Rudolf. ;(}. Ale fajny byłby romans - Bella x Voldemort. I by były z tego dzieci - małe śmierciojadki! <3

ŻABA

To nie byłoby fajne. Voldemort powinien zawładnąć światem, a nie zakładać rodzinę.

Nollie.

Nie powinien zawładnąć światem, a zawładnął światem. Jednak i tak wydaje mi się, że on się nudził trochę. To śmierciożercy prawie wszystko robili za niego, a on sobie siedział w dworku Malfoy'ów i bawił się z Nagini. =D

ŻABA

Taki Voldemort to ma życie... Fucha śmierciożercy zresztą też zła nie jest.

Nollie.

Ja nie chciałabym zabijać ludzi. I w ogóle ranić. Bo jeśli byłoby odwrotnie, to od razu dołączyłabym do Voldemorta.

ŻABA

Ja bym dołączyła pewnie, bo bym się bała. Albo bym zwiała gdzieś za granicę.

karus96

A ja bym została smierciożercą.
Fajno by było.
Buahahaha xD

ŻABA

Tak, bo byłabyś blisko Voldka, którego kochasz. xP

karus96

No ba xD.
Karusia byłaby jego pupilką ^^

Nic nie poradzę na to, że Voldzio jest takii sexi xD.

ŻABA · Wysłany: Pon 9:48, 01 Mar 2010 Temat postu:

Lucjusz jest lepszy!

Moony Alex · Wysłany: Wto 13:31, 02 Mar 2010 Temat postu:

Hm, dla mnie to jest banda skur...czybyków ;), a przy tym świetnie wykreowanych postaci. Bo reszta resztą, ale to właśnie śmierciożercy są najciekawsi pod względem charakteru. Dlaczego dołączyli do Voldemorta? Ze strachu, głupoty, przekonań, fascynacji? Nie u każdego jest tak samo. Szczególnie interesuje mnie Peter, Greyback i Bella, trójka naprawdę fajnie zbudowanych postaci, takich, nad którymi można długo dumać. Mimo wszystko, moim ulubionym jest Snape, chociaż wiadomo, jak to z nim bywało :P.

ŻABA · Wysłany: Śro 18:49, 03 Mar 2010 Temat postu:

Zgadzam się z Tobą co do ciekawości bohaterów. Co sądzisz o Lucjuszu?

Moony Alex · Wysłany: Śro 20:06, 03 Mar 2010 Temat postu:

Lucjusz... hmm. Jako postać w książce, bawi mnie na swój sposób. Gdybym spotkała takiego człowieka w prawdziwym życiu, raczej miałabym inne odczucia.
Czym mnie bawi? Tą swoją zaciętością, nosem ciągle wycelowanym w sufit i chwilami karykaturalną nienawiścią do mugolaków. To jest taki uśmiech z prychnięciem i wywróceniem oczami.
Wydaje mi się, ba, jestem przekonana, że to wszystko przez tak cudownie czystokrwistą rodzinę. Od zawsze mu wpajano te zasady, zawsze widział tylko je, a coś takiego jak inność, odmienność, była dla niego absurdem, rzeczą którą się gardzi... na tyle, że go to zaślepiło.
Mimo wszystko musiał być jednak dobrym aktorem w Ministerstwie, sprawiać wrażenie jedynie chłodnego i wyobcowanego mężczyzny, nie przeciwnika wszelkich przejawów "brudnej krwi". Myślę, że trochę też należał do tych ludzi, którzy zaklinają się, że są odważni, czego to oni nie zrobią, blablabla, ale w głębi duszy najbardziej się boją. I przede wszystkim boją się tego, ze wyda się, że się boją. Dlatego ukrywają się za pieniędzmi, czystą krwią, chłodem.
Nie jest tak, że go nie lubię. Ale też nie przepadam za nim za bardzo. Obojętność to też niewłaściwe określenie. On po prostu jest... akceptuję go jako postać książkową, na pewno odgrywa w niej dość dużą rolę, ale... chyba nie jest ze ścisłej czołówki tych, bez których książki by po prostu nie było.